~~ Zaklinacz Żywiołów - Rozdział 31 ~~

    Elegia o Nieśmiertelnym

Księga Druga

ZAKLINACZ ŻYWIOŁÓW

>> Rozdział 31 - Wattpad <<

>> Rozdział 31 - Blog <<

Stęskniony za przyjacielem i mistrzem Estalavanes nieoczekiwanie zacieśnia więzi z czarodziejką, coraz wyraźniej dostrzegając jej podobieństwo do Cola. Tymczasem pertraktacje z rycerzem-dowódcą miasta garnizonowego Adeila przybierają zaskakujący obrót, choć mniej wstrząsający, niż postępy w niemożliwym do zrealizowaniu przedsięwzięciu.

- Estariońska Kronikarka [kalendarium wskazuje 26d'10m'25r2t]

    Na wstępie zaznaczam, że orientacja seksualna Esta nie jest jasno określona i dopóki on sam tego oficjalnie nie zrobi, nie będę go wyręczała. W każdym razie jego preferencje są mi dobrze znane, ale jak to podczas pisania bywa, różnie może się jego los potoczyć...

  Ponadto moje zboczenie na punkcie szukania różnych stron uczuć i emocji jest w tej powieści silnie uwydatnione. Poczekajcie tylko na dylematy moralne! Nie, bynajmniej nie zamierzam wkładać w usta bohaterów opasłych dysput filozoficzno-egzystencjalnych. Przede wszystkim koncentruję się na cienkiej granicy między dobrym-złym i mordercą-obrońcą. Ale to z biegiem fabuły, teraz skupiona jestem na Zaklinaczu Żywiołów, gdyż...

   Tego, do czego doprowadził upór Esta, nie da się opisać. Na szczęście nie minie wiele czasu, nim zda sobie sprawę, do czego się przyczynił. I że tego konsekwencje rzutować będą na więcej wymiarów niż tylko ten jeden, wewnętrzny.

Kącik autorki.

    Bywają dni, kiedy kompletnie nic nie przychodzi mi do głowy i powyższe streszczonka wyglądają jak wyglądają. A już szczególnie, kiedy muszę pisać na komputerze, albowiem zasilacz laptopa wzioł i zdech tak se o... 

Zaklinacz Żywiołów - rozdział 31

 

Kolejny dzień prawie niczym nie różnił się od poprzedniego. Mimo że podczas śniadania do Estalavanesa dosiadło się kilku czarodziejów, żaden nie przerwał jego przemyśleń próbami nawiązania kontaktu. Est może i nie był już sam, lecz wcale dzięki temu nie poczuł się lepiej. Z żalem zauważył, że kiedy tylko wszyscy wokół zaczęli wykazywać przyjacielskie zainteresowanie jego osobą, on nie ma na nie absolutnie żadnej ochoty. Chociaż tak bardzo brakowało mu towarzystwa, stawał się samotnikiem z wyboru.

Odchodząc od stołu, mógł jedynie posłać siedzącym przepraszające spojrzenie.

Pole bitwy, na które udał się zaraz po porannym posiłku, trwało w niezmienionej formie - skorupa wypalonego błota, zaschniętej krwi oraz wszechobecnych szczątków połamanej broni i uszkodzonych pancerzy. Jedyna różnica w stosunku do dnia wczorajszego polegała na tym, że Est prędzej odnalazł tę nieprzekraczalną świetlistą granicę wewnątrz siebie. I ponownie wybudził się, nim zdołał się przez nią przedostać. Wciąż była dla niego niedostępna. A on, zrozpaczony, czuł się wobec niej bezradny.

Gwałtownie wyszedł z transu, lecz tym razem zamiast gapiów na murach warowni dojrzał granat oczu Leos zaskoczonej jego nagłym ruchem. Ułamek sekundy zajęło mu dostrojenie się do rzeczywistości i zrozumienie, gdzie się znajduje.

Czarodziejka przycupnęła naprzeciwko niego, zaledwie na wyciągnięcie ręki. Kiedy się odezwała, obawa w jej głosie wywołała w nim niedorzeczną irytację.

- Przepraszam, Est. Przerwałam ci?

- Nie - burknął lakonicznie. Gleba i popiół pokrywały jego palce, co nie przeszkadzało mu w przetarciu zmęczonej twarzy. Tego dnia przezornie zachował czarną rękawiczkę na swoim miejscu, by zazdrośnie strzegła jego największego sekretu. - Po prostu… Po prostu nie potrafię przełamać pewnej bariery. Coś mnie blokuje, ale… Nie, to nieważne.

Rozejrzał się za bukłakiem, sięgnął po niego, przepłukał usta i upił parę łyków. Ledwie zakorkowany odrzucił w bok, a sam położył się na suchej, spalonej ziemi, dłonie zakładając pod głowę. Myślami był już daleko w głębinie podświadomości, zapominając o obecności dziewczyny.

- Tak właściwie to co tutaj robisz? - drążyła niezrażona jego lekceważeniem piromantka. Popatrzyła na blanki i znów skierowała niepewny wzrok na wylegującego się przyjaciela. - Chodzą słuchy, że próbujesz… No... - Szerokim gestem objęła cały zdewastowany obszar. - Ja nie daję wiary pogłoskom. Wolę spytać osobiście.

Est nadal patrzył w poprzecinane wstęgami chmur niebo. Jednym uchem słuchał Leos, jednak umysłem przebywał gdzie indziej, a jego myśli czmychały w stronę nieprzekraczalnych granic.

Wkrótce dźwignął się do pozycji siedzącej przeczuwając, że Mała Niedźwiedzica tak łatwo nie odpuści. Nie wiedzieć kiedy, czarodziejka usiadła tuż obok niego i wpatrzyła się w ten sam punkt na horyzoncie co on, podciągając kolana pod brodę. W tym momencie byli do siebie bardziej podobni, niż Est mógłby przypuszczać. Byli po prostu zagubionymi dzieciakami rzuconymi w świat bezwzględnych dorosłych, w którym jedyną szansą na przetrwanie było dostosowanie się do panujących w nim reguł, poddanie się cudzej woli, oraz rezygnacja z własnych celów i marzeń na rzecz wpływowych osób. Est właśnie przed tym uciekał. Czuł, że się dusi, że nie rozwinie skrzydeł, jeśli będą systematycznie podcinane przez strach i uprzedzenia.

Szukając wsparcia, czy też po prostu z potrzeby, oparł skroń o ramię przyjaciółki i przymknął powieki. Tak bardzo przypominała mu Cola, że gdyby nie wiedział o ich pokrewieństwie, teraz bez problemu by je spostrzegł. Mieli różne matki, lecz niezłomny duch, szczerość oraz sposób postrzegania życia były ich cechami wspólnymi.

Wtem poczuł niespodziewany dotyk na włosach i lęk ścisnął go za gardło z morderczą siłą. Poderwał się na równe nogi, tłumacząc swe impulsywne postępowanie obolałymi mięśniami. Odszedł kilka chwiejnych kroków, byle dalej od niej. Jak najdalej od bolesnego wspomnienia kochanka.

- Proszę cię, Est, nie dawaj mi złudnej nadziei, jeżeli nic z tego nie będzie. – Usłyszał za plecami jej cichutki głosik. Leos opierała brodę o kolana, a w jej zwykle śmiałym spojrzeniu czaił się smutek i tęsknota.

Palił go wstyd i czuł się jak skończony kretyn. Uczucia znów próbowały nim zawładnąć, a on głupi sam pchał się pod ich jarzmo. Powinien je wyciszyć, usunąć w kąt świadomości, po prostu się ich wyzbyć. Leos, tak jak Col, rozniecała w nim zbyt wiele emocji. I postanowił jej to wyznać, szarpiąc płatek białego ucha.

- Ty i Col macie tyle wspólnego, że... Nie, nie powinienem był tego robić. Nie wiem co mnie napadło, przepraszam.

- Może ty tak naprawdę wcale go… - urwała w pół zdania orientując się, że wyjawia swoje najskrytsze marzenia. - Nie, to ja przepraszam. Nie po to tu przyszłam, żeby kwestionować twoje uczucia do tego mężczyzny.

Est instynktownie wychwycił moment, w którym Mała Niedźwiedzica ukryła prawdziwe emocje wewnątrz siebie, budując trudny do sforsowania mur. Poczuwał się do odpowiedzialności za tę zmianę. Rzeczywiście postąpił bezmyślnie - niewdzięcznik zaprzątnięty własnymi uczuciami, nie patrzący na to, że krzywdzi przyjaciółkę.

- Leos, nie chcę wzbudzać w tobie oczekiwań na przyszłość, której sam nie potrafię sobie wyobrazić.

- I tak będę czekała. - Z obojętnością wzruszyła ramionami, burząc tym gestem grzywę miodowych pukli. Czujnie obserwowała znad kolan chodzącego tam i z powrotem elfa.

- Leos…

Est odetchnął głęboko i opadł na ziemię tuż obok niej. Zdążył już przywyknąć do fruwającego wokół pyłu, ale nie do nieprzyjemnego drapania w nosie i gardle. Przeczesał dłonią czarne, zlepione potem włosy i zapatrzył się przed siebie.

- Pytałaś, co tutaj robię – napomknął, kierując rozmowę na inne tory. - Otóż, staram się umocnić więź z żywiołami. Próbuję nakłonić ziemię, aby szybciej się odnowiła, pomóc jej w regeneracji, zanim zrobi to sama natura. I jak tak słucham sam siebie, to wyjątkowo idiotycznie to brzmi.

- Est, to nie brzmi idiotycznie. To brzmi jakby wymagało od ciebie wielkiego poświęcenia i mnóstwa wyrzeczeń! - Czuły słuch półsmoka wyłapał w jej słowach cień ostrożności. - Dokładnie pamiętam nasze dyskusje o twoich zdolnościach. Nie chciałeś się nimi obnosić ani ich kontrolować. Co się zmieniło?

Nie czyniła mu wyrzutów, po prostu trzeźwo stwierdziła fakty. Miała rację, lecz w jego rozumieniu było to lata temu. Od tamtej pory przeszedł ogromną przemianę, chociaż sam tego nie dostrzegał.

- Owszem, Leos, tak było. Ale podczas bitwy zyskałem pewność, że to nie pobożne życzenia oraz chęć żywiołów do zaspokajania moich zachcianek uratowały mi skórę. Dopiero wtedy pojąłem, że one po prostu są posłuszne mojej woli, nie ma w tym nic z naiwnego myślenia, że chcą to robić niczym żywe stworzenia posiadające własną. One po prostu są, a ja je po prostu wykorzystuję. Pada deszcz? Wspaniale! Zmuszę wodę i powietrze, by mnie omijały. Płonie ogień? W porządku, niech zgaśnie albo przyjdzie się trochę połasić!

Cynizm nie pasował do jego natury. Otrzeźwiony opryskliwym tonem swego głosu Est zdał sobie sprawę, że przemawia przez niego zgorzknienie oraz samotność. Udręka złapała go za kark i potrząsnęła nim, tak jak pies potrząsa schwytanym w szczęki szczurem. Uzmysławiając to sobie, nabrał wreszcie pokory.

- Jestem egoistą, Leos. Przez cały ten czas wydawało mi się, że jestem kimś innym. Bo chciałem być kimś innym. Kimś lepszym.

- W takim razie jesteś egoistą, który bezinteresownie uratował czarodziejce życie, pokochał durnego rozrabiakę i za wszelką cenę stara się spełnić oczekiwania reszty – podsumowała nieprzejednana dziewczyna, wzrokiem świdrując go na wskroś. - Jeżeli ty jesteś egoistą, to kim ja jestem? Kim wszyscy naokoło są. - Est usiłował zaprzeczyć, lecz nie pozwoliła mu dojść do słowa. - Tak, jasne, są egoistami, każdy człowiek, elf, krasnolud, ork też. Każdy, nawet cnotliwy paladyn ma cel do osiągnięcia, zadanie do wykonania. Czekaj, daj mi dokończyć. Chodzi mi o to, że ratując mnie, zrobiłeś coś dobrego dla obcej osoby i sam zapewne poczułeś się lepiej. Wiążąc się z Colem oddałeś mu siebie, zarazem zgarnąłeś też na własność jego miłość. Chcąc być jak najlepszym uczniem sprawiasz swojemu mistrzowi niewysłowioną radość, ale i ty sam z tego czerpiesz. Będąc przyjacielem dla nas, otrzymujesz w zamian naszą przyjaźń. Widzisz? Coś za coś. Egoizm nie jest taki zły, jak go pokazują. Ta cecha ma dwie strony, dobrą i złą. Wszystko zależy od tego, jak ją przedstawisz.

Zupełnie jak miłość… - przeszło Estowi przez myśl. Wszystko zależy od tego, jaki zrobię z niej użytek.

Poruszyła go perspektywa przyjaciółki. Była banalna, niemal infantylna, lecz dzięki temu błyskawicznie dotarł do niego sens jej wypowiedzi, trafił bowiem prosto do jego serca.

- Leos, jesteś cudowną dziewczyną. A ja jestem głupcem, bo nie mogę odwzajemnić twojego uczucia - zaśmiał się cicho, odsłaniając ostre koniuszki kłów. - Twój mąż będzie szczęśliwcem.

- Nie chcę męża innego niż ciebie.

- Leos, nie wracajmy do tego…

- Taka prawda! - fuknęła. - Upierasz się przy Colu, więc ja upieram się przy tobie.

- On był pierwszy.

- Czyli gdybym ja była pierwsza…

- Nie, Leos, idziesz w zdecydowanie niewłaściwym kierunku! - Rosnący na jego wargach milczący uśmiech przeobraził się w cichy chichot, a następnie w szczery, głośny śmiech. Od jak dawna już się nie śmiał? Zdawałoby się, że ostatni raz robił to wieki temu.

Czarodziejka również dała się porwać łagodzącemu napięcie odruchowi. Roześmiała się śmiechem pełnym piegowatego uroku oraz niewinnej słodyczy i burzowe chmury zasnuwające serce Esta nareszcie się rozstąpiły. Znów doznał rozpływającego się ciepła w klatce piersiowej. Nie czuł się już samotny i opuszczony. Nie był sam. I zrozumiał, że nigdy już nie będzie.

Wrócili razem do Twierdzy, ani na chwilę nie przerywając rozmowy. Mieli wiele tematów do przegadania, zaczynając od zielarstwa i alchemii, poprzez zaklęcia oraz zastosowanie magii, aż po najświeższe pieprzne ploteczki czy anegdoty dotyczące co ważniejszych osób zamieszkujących warownię. Esta onieśmielała bezpośredniość Leos i jak zwykle chętniej słuchał niż mówił.

Dowiedział się, że jego zuchwały wybryk nocą po bitwie przysporzył mu więcej sympatyków aniżeli wrogów. Najemnicy nie widzieli nic złego w jego odmiennych preferencjach - niejeden z nich otwarcie podziwiał brawurę białego elfa. Szczególnie sprzyjał mu oddział zwiadowców Colonella, który uchodził za surowego przełożonego. Taki postępek na oczach podwładnych było imponującym aktem odwagi i na szczęście nie zaszkodził reputacji przodownika. Jak zauważyła Leos, Col w oczach swoich ludzi nabrał charakteru, sam zaczął też traktować ich z niewymuszoną swobodą, będąc przy tym wyrozumiałym, lecz nie mniej wymagającym. Bez wątpienia poprawiło to relacje i morale w oddziale. Est z ulgą zaczerpnął powietrza, gdyż naprawdę często łajał się za swój pijacki wygłup.

Nie zabrakło także historyjek o Florze i jej kolejnych romantycznych podbojach; o Orwellu, wybitnym adepcie, który mimo młodego wieku prężnie awansował w hierarchii czarodziejów oraz o jednym z ciężko rannych sztukmistrzów powracającym do zdrowia. Est wyznał, że uradowała go wieść, iż Leos nic nie stało się podczas starcia.

Przy kolacji pamięcią cofnęli się do pierwszej bitwy, w której obydwoje brali udział. I chociaż nie był to zbyt przyjemny przedmiot konwersacji, to samo towarzystwo czyniło go całkiem znośnym. Nie spieszyli się z jedzeniem, nikt też nie zakłócał ich spokoju. Est dawno już nie czuł się tak dobrze. Wreszcie znalazł się ktoś, z kim mógł pogawędzić o byle czym, uciec od myśli i trosk. Czuć się jak zwykły uczeń zwykłego kolektywu magów, a nie Zaklinacz Żywiołów, półsmok, prawdopodobnie jedyny żyjący na Khaldunie przedstawiciel swojej rasy. Chociaż przez moment był jak Leos, Colonell, Orwell czy inny zwyczajny człowiek.

Po zjedzonym posiłku w dobrych nastrojach rozeszli się każde w swoją stronę. Zapytany, dlaczego udaje się do gabinetu administratora, odparł zgodnie z prawdą, że pod nieobecność mistrza musi zająć się zleconymi mu obowiązkami. Nie zamierzał informować przyjaciółki o prywatnej wymianie listów między nim a rycerzem-dowódcą z Adeili. O jego chytrym planie wiedział tylko mistrz i wolał, aby tak zostało.

Tak jak Est się spodziewał, nocny drapieżnik przyozdobiony majestatycznymi „uszami” już siedział na parapecie. Chłopak natychmiast odebrał list i przeczytał uważnie słowo po słowie. Docierając do ostatniego akapitu zastygł w osłupieniu. Gdyby był człowiekiem, jego policzki zapłonęłyby szkarłatem. Czyżby paladyn pomylił adresatów? Est zajrzał nawet na gładki tył kartki, ale cała reszta listu zgadzała się z ciągiem konwersacji. Przeczytał go ponownie, lecz jakby wyrwane z kontekstu zdania nie pasowały do całości, były wręcz bezsensowne.

- Jak rany, ty chyba sobie żarty stroisz… - mruknął w przestrzeń, wypuszczając z bezwolnych palców arkusz zwijającego się białego papieru. - Nie ma dnia, żebyś o mnie nie myślał? Czy to próba wyprowadzenia mnie z równowagi? Jak rany… Pewnie doskonale się bawisz pisząc takie rzeczy. Na dodatek jesteś mną zaintrygowany, co? I te niezagojone rany. Owszem, mamy coś wspólnego, sir Aarimie. A mianowicie to, że diametralnie różnimy się od ludzi. Różnimy się od siebie.

Est bezwiednie dotknął wybrzuszenia szwu pod opatrunkiem na szyi. Rozsiadł się wygodniej na krześle mistrza i złapał za pióro z zamiarem rozpoczęcia pisania listu, gdy nagle myśli wyparowały niby rosa w promieniach letniego słońca. Kilkakrotnie podchodził do napisania czegoś logicznego, lecz jego grafomania wołała o pomstę do nieba. Kolejna kartka papieru skończyła w postaci ciasno zmiętej kulki zalegającej na podłodze. Strata papieru ubodła go, był to w końcu towar luksusowy, ale przecież musiał odpisać, nie mógł pozostawić rycerza-dowódcy bez odpowiedzi.

Czy sir Aarim napisał to celowo? Starał się rozstroić oponenta, by popełnił podstawowy błąd? A jeśli było to szczere wyznanie? Est pamiętał to spojrzenie złotych oczu w sali audiencyjnej, gdzie spotkali się po raz pierwszy. Albo gdy rozmawiali twarzą w twarz w garnizonie, czy też kiedy niemal został przez niego zabity pod murami Twierdzy. A teraz...

Nierozgarnięty chłopak wziął się w garść, uchwycił jednej tylko myśli dryfującej w głowie i zaczął pisać z rosnącym przeświadczeniem, że posiada niebywały dar przyciągania dziwaków. Postanowił, że odpowie w podobnym stylu, prezentując własne stanowisko i wyznając, nad czym aktualnie pracuje, jakby mogło przydać mu to wartości w oczach księcia. Pospiesznie kreślił nierówne litery i modlił się w duchu, aby odpowiedź nie zabrzmiała zbyt zdrożnie. Chodziło mu o coś zupełnie normalnego, czego nie umiał w prosty sposób przekazać za pomocą słowa pisanego. Był świadom, jak ubogi jest jego słownik, lecz nie mógł już nic na to poradzić. Jeżeli miał się pogrążyć, to niechaj tak będzie, niech utonie w tym bagnie po końcówki długich uszu.

Gdy inkaust wysechł, zwinął pismo i zapakował w cylinder przy sowiej nodze, nagradzając ją przy okazji ostatnim szczurem, którego z chęcią przyjęła. Tym razem nie czytał swojego wątpliwego dzieła przed wysyłką. Postawił wszystko na jedną kartę i zdecydował się cierpliwie wyczekiwać jutrzejszego wieczoru, jako że zdenerwowaniem nic tu nie wskóra.

Opuszczając wysprzątany gabinet rozmyślał już tylko o tym, aby złożony na cztery części list nie dostał się w ręce Cola.

***

Dzień trzeci, czwarty oraz piąty zlały się w jeden strumień identycznych wydarzeń. Est wstawał o brzasku, prędko pochłaniał śniadanie we wspólnej jadalni i szedł na zniszczoną ziemię w sobie tylko znanym celu. Potem, przybity poniesioną klęską, maszerował do stołówki spożyć kolację, aż wreszcie zasiadał do korespondencji. Nie miał z kim porozmawiać, ponieważ Leos od samego rana do późnego wieczora ćwiczyła koncentrację oraz inkantacje, a z nikim innym nie życzył sobie zacieśniać więzi. Poniewczasie zorientował się, że od bitwy ani razu nie spotkał alchemika. Nie miał pojęcia czy Travis w ogóle był w Twierdzy. Nie znalazł jednak czasu, by to zweryfikować, bo gdy sen zakradał się za czarne mury, chłopak ruszał do łaźni oczyścić ciało i umysł.

Któregoś razu Est przezwyciężył obawy i udał się do Świątyni Sarvatesa, wieżyczki z czarnego kamienia skrytej pośród bujnych ogrodów oraz zielnych grządek. Nigdzie nie dostrzegał Oswyna, dlatego też z oporem zaczepił jednego z nowicjuszy, prosząc o spotkanie z kapłanem. Nie czekał długo.

Mężczyzna o charakterystycznej kanciastej szczęce i kasztanowatych krótkich włosach powitał go oszczędnym skinieniem głowy. Jego niebieskie oczy z wprawą otaksowały smukłą postać, zatrzymując na opatrunku opasającym szyję. Gestem zaprosił pacjenta do najbliższej alkowy, gdzie nakazał mu rozebrać się do pasa, by móc odwinąć bandaże i z uwagą obejrzeć szwy. Rany zagoiły się, więc kapłan sprawnie pozbył się grubych nici i choć zażenowany Est szykował się na ból, to wrażenie owo przypominało raczej nieprzyjemne łaskotanie - równie nieprzyjemne, co świadomość blizn wojennych szpecących nieskazitelnie gładką skórę. Nie był z nich dumny. Ich wypukła szarość uwydatniała jego porażkę.

Zaciekawienie samego Oswyna także mu nie pomogło. Kapłan mało taktownie podkreślił, iż poprzednie, głębsze rany na nadgarstkach zagoiły się w zdumiewającym tempie, natomiast te, dziwnym zrządzeniem losu, wymagały ingerencji felczera. Półsmokowi nie spodobał się ten temat, a już na pewno nie przekonał go niezdrowy błysk w oku człowieka, który niegdyś chciał poddać go badaniom i eksperymentom. Est podziękował mu za pracę, założył znoszony bezrękawnik i pędem opuścił cuchnącą środkami odkażającymi salkę. Bał się tego człowieka jak nikogo innego. Nawet Niedźwiedź nie budził w nim tak nieokreślonego lęku jak Oswyn od Sarvatesa. Widział, do czego zdolni są czciciele Wszechmocnego Anatoma i bynajmniej nie miał ochoty spędzać w budynku szpitalnym więcej czasu niż było to konieczne. Dotykając odsłoniętych, pobrużdżonych blizn, co tchu przemknął przez dziedziniec w drodze do pustej sypialni.

To było z końcem piątego dnia, a nic nie wskazywało na to, by szósty miał czymkolwiek odbiegać od poprzednich. Est zaczął tracić wszelką nadzieję na spełnienie swoich zamierzeń. Pogorzelisko po raz kolejny stało się jego prywatną areną zmagań, na której siłował się z zaporą umysłu. Znacznie lepiej radził sobie teraz z wyciszaniem, dzięki czemu dużo szybciej do niej trafiał, ale wciąż nie mógł jej przebyć. Brakowało mu już pomysłów i nijak nie potrafił zjednać sobie tego opornego żywiołu, jak gdyby ziemia była głucha na jego wezwania.

Z duszącym poczuciem klęski leżał na plecach i z rękami rozłożonymi na boki szukał wskazówki w otaczającej go przyrodzie. Odznaczające się filigranową elegancją białobrzuszki śmigały po niebie wykonując skomplikowane figury i raptownie zmieniając trajektorię lotu w pogoni za owadami. Coraz gęstsze chmury mknęły po błękicie, gnane porywistym wiatrem zapowiadającym niepogodę. Gwałtowne zrywy powietrza targały przydługimi czarnymi włosami i rozkosznie chłodziły rozgrzaną słońcem skórę. Rześki zapach niósł obietnicę deszczu popękanej, wysuszonej ziemi, wszelkim roślinom oraz drzewom sięgającym korzeniami daleko w głąb podłoża.

Korzenie.

Z nagła olśniony usiadł prosto, niechcący zwracając na siebie uwagę rozleniwionych upałem wartowników. Przecież wcale nie musi osiągać kresu możliwości ani wyrzucać myśli z głowy. Wystarczy się skupić, zwizualizować sobie wszystko do granic prawdziwości, aby w sferze metafizycznej nabrało realnych kształtów. Tak jak w przypadku ognia, wiatru i wody musi wiedzieć, czego chce. Nie, musi być tego pewien. I urzeczywistnić to!

Wstał z pylistej ziemi i zamykając powieki, ugiął ręce w łokciach. Wznosząc je na wysokość ramion ściągnął łopatki, po czym skoncentrował się na swojej sylwetce. Wyizolował ruch każdego mięśnia patrząc oczyma wyobraźni jak kurczą się i rozciągają pod śnieżnobiałą skórą, która zaczęła nieznośnie mrowić. Esencja w jego ciele przepływała ospale wraz z krwią wypełniającą żyły, życiodajnym sokiem napływającym do kończyn. Jego uszu dobiegały głuche, miarowe uderzenia, które z początku przyjął za szemrzący w skroniach puls. Nie rozpoznał momentu, w którym zaczął się zapadać, ponieważ wydawało mu się, że unosi się nad powierzchnią wzburzonej wody, a wokół szaleje niszczycielski sztorm. Odległy grom wybrzmiał echem pod czaszką, lecz nie zdołał zagłuszyć rytmicznego dudnienia przywodzącego na myśl pracujące serce kolosalnego stworzenia.

Est poddawał się tej melodii życia wchodząc w trans i tracąc panowanie nad tym, co działo się wokół jego fizycznej powłoki. Stał się bezbronnym, wystawionym na atak istnieniem. Problem tkwił wewnątrz niego samego, a nie na zewnątrz, dlatego skupił się na tym, co ciągnęło go ku sobie.

Jednostajne odgłosy przybrały na sile, aczkolwiek dawało się w nich wyczuć łagodną nutę typową dla dźwięków matczynego ciała: bicie serca wywołujące wrażenie absolutnego bezpieczeństwa. Est zapragnął zasnąć, oddać się temu rozkosznemu zapewnieniu rodzicielskiej miłości, już na zawsze otulony jej ciepłem i czułością. Jego cichuteńki niemowlęcy puls dostroił się do jej olbrzymiego kojącego tętna, szumiącej nieprzerwanie kołysanki. Oba serca, to maleńkie i to ogromne, biły jednakowym rytmem, pompując tę samą krew. Kiedy nieśmiało rozchylił powieki, widział wyłącznie przytłumione światło, gdyż kochająca matka chroniła jego nowo ukształtowane oczy przed oślepiającym blaskiem świata zewnętrznego. Własną skórą osłaniała go przed czyhającymi nań niebezpieczeństwami.

Bardzo chciał zasnąć, a naturalna melodia wielce mu to ułatwiała. Chciał zasnąć i nigdy nie opuszczać tego najprzyjemniejszego miejsca, łona matki, w którym nie istniały zmartwienia ani ból. Nie było nic, czym mógłby się zadręczać. Był tylko on i nadopiekuńcza żywicielka, przejmująca z wolna jego życie, wchłaniająca energię i zastępująca ją swoją…

Nie - cichy sprzeciw rozpłynął się w wyciszonej jaźni Esta. – W tej rzeczywistości nie istnieje siła będąca w stanie mną władać!

Wrażliwy na wszelkie subtelne niuanse w oddziaływaniu otoczenia Est odzyskał władzę nad umysłem i spróbował się wyrwać, lecz nieznana moc powstrzymywała jego ruchy. Im mocniej szarpał, tym silniej trzymały go więzy. Uczucie bezsilności przeistoczyło się w atak paniki, który prędko zignorował, poszukując ratunku z opresji. Nie rozumiał, co rozgrywało się w jego wnętrzu, ale to on był panem swego ciała i rozumu, to on decydował o wszystkim, co zachodzi w środku i na zewnątrz! I chociaż obca moc spowijała go szczelnie, poradził sobie z nią bez kłopotu, gdy odgadł metodę jej działania: uśpiła jego czujność i wykorzystała słabość zwodząc pierwotnymi doświadczeniami, jakie przechowywała jego podświadomość.

Zaklinacz Żywiołów był wściekły. Tak nagły przypływ furii winien go zaniepokoić, jednak w tej chwili odczuwał wyłącznie potrzebę wyładowania burzy emocjonalnej rozdzierającej go na strzępy. Słyszał pomruk nieopodal, gniewny ryk pioruna rosnący z każdą sekundą i nim pojął, że to on sam jest źródłem tego dźwięku, jego niewidzący wzrok przenikał już przez zasłonę zacinającego deszczu. Pragnął rozszarpać niedostrzegalnego przeciwnika i nic sobie nie robił z intensywnej ulewy będącej dla niego wyłącznie drobną niedogodnością zepchniętą na dalszy plan. Rozszerzone skaleonie ślepia płonęły jaskrawą zielenią, gdy napiął mięśnie w ostatecznej próbie uwolnienia się z więzów czystej magii. Złowieszczy warkot zrodził się w okolicy piersi, a kiedy szarpnął ramionami, nienazwana moc pękła niczym kruchy lód pod naporem jego woli. Był silniejszy. Od samego początku był potężniejszy niż wszystko inne na tym świecie. Zdominował i podporządkował sobie moce, jakich dotąd nie znał. Czuł, jak przepływają przez niego wraz z deszczem chłoszczącym ciało, wnikają do wewnątrz, do krwioobiegu, mkną prosto do serca, skąd rozlewają się po organizmie cierpkim doznaniem dzikiej satysfakcji i niemal ekstatycznego spełnienia. Gotów na przyjęcie potęgi, od której mógł postradać zmysły, pijany  był zwycięstwem, które miało odurzający smak ambrozji.

Wreszcie był sobą!

Wyrzucił w górę pięści w geście euforycznego triumfu, prosto ku rozbestwionemu żywiołowi, a ziemia wokół niego ruszyła na bezgłośny rozkaz. Wznosząc się błotnistym murem zasłoniła go przed rozszalałą wichurą, zamknęła w ciepłych matczynych objęciach. A gdy uderzenie serca później opadła, niezwyciężony Zaklinacz Żywiołów klęczał w czarnym błocie, zaś deszcz nie szczędził umęczonego, padającego nieprzytomnie ciała.

~~ Zaklinacz Żywiołów - Rozdział 30 ~~

   Elegia o Nieśmiertelnym

Księga Druga

ZAKLINACZ ŻYWIOŁÓW

>> Rozdział 30 - Wattpad <<

>> Rozdział 30 - Blog <<

Rozbieżne obowiązki rozdzielają Cola i Esta na wiele dni, zmuszając ich obu do przyjęcia perspektywy zupełnie innej niż dotychczasowa. I podczas gdy przodownik nieoczekiwanie znajduje sposób na usunięcie stojącej im na drodze przeszkody, Est dociera do miejsca w swoim wnętrzu, które okazać się może punktem zwrotnym wydarzeń toczących Estarion.

- Estariońska Kronikarka [kalendarium wskazuje 12d'10m'25r2t]

    Col i Mag to barwne postacie, co do tego nie mam najmniejszych wątpliwości. Ich wspólna burzliwa przeszłość wzmocniła zadzierzgniętą więź relacji wychowanek-wychowawca sprawiając, że z radością powracam do scen z ich udziałem, zagłębiając się w intelektualnych przekomarzankach Maga oraz przejawach temperamentu swawolnego Cola. Wycofanie i powściągliwość Esta są tu całkiem przyjemną przeciwwagą, która niebawem może przeważyć nad wszystkim innym, w końcu najcichsze wody lubią rwać brzegi. Leos wciąż przemyka między pierwszym i drugim planem, nie narzucając nikomu swojej obecności, ale jak to już bywa z bliskimi Saramarystyjskiego Pierworodnego, i jej przyjdzie w udziale ogromna rola do odegrania. Saramarystyjczycy mają nawet takie powiedzonko: "Błogosławiony ten, na którego Pierworodny spojrzy. Przeklęty ów, do którego wyciągnie dłoń". Zobaczymy, ile w tym prawdy...

Kącik autorki.

    Bardzo lubię codzienną rutynę i towarzyszące jej małe rytuały, toteż niezmiennie czuję napięcie, kiedy owa rutyna zostaje zaburzona. Jednym z tych zaburzeń jest ostatnio rozstrzelenie z dodawaniem rozdziałów. Założyłam, że będą się pojawiały regularnie co dwa tygodnie, tymczasem kiedy pojawi się po trzech, to mam ochotę otwierać szampana z donośnym PYK! Przytłoczyły mnie obowiązki, wyjazdy integracyjne, konflikty związkowo-emocjonalne i inne duperele, którymi nie ma sensu Was zadręczać. W skrócie: nieważne ile doba ma godzin, mnie zawsze brakuje czasu. Kurdka, kiedyś tak nie było! Potrafiłam pogodzić dosłownie wszystko, a teraz?! Jak rany, chyba SKS się odzywa, choć moje "wewnętrzne dziecko" ma się doskonale, tworząc coraz bardziej zdziczałe scenariusze... 🤯

Zaklinacz Żywiołów - rozdział 30

 

- Nie próbuj czynić mi wymówek, Zrzędo! Doskonale wiem, po co tam jedziemy i możesz być pewien, że nawet twoje argumenty nie zmienią mojej decyzji!

Colonell był wściekły. Niby rozjuszony wilk uwięziony w klatce chodził w tę i we w tę po gabinecie starego doradcy. Co rusz poprawiał strzeleckie rękawice i sprawdzał zabezpieczenia sztyletów u pasa. Jego spojrzenie ciskało gromy. Cała napięta sylwetka emanowała ukierunkowaną wrogością.

Znający te wybuchy Mag odetchnął przeciągle. Dopiął guziki czarnej skórzanej kurtki i popatrzył na dawnego wychowanka z tym nieodgadnionym wyrazem, który zawsze gościł na jego pomarszczonym obliczu w chwilach, gdy dostrzegał podobieństwo młodzieńca do porywczego Tyrda.

- Bynajmniej nie zamierzam tego robić, Colonellu. I zechciej mi wierzyć, nie popieram makiawelistycznej postawy przywódcy. Jadę z nim w celach czysto reprezentacyjnych, nie godzi się bowiem, by Jego Majestat pozbawiony świty niczym zwykły prostak objeżdżał włości zwyciężonych.

- Daruj sobie tę gadkę, mnie nią nie kupisz! - Col naskoczył na niezłomnego doradcę, zbliżając się doń raptownie. - Starego chyba do reszty popierdoliło skoro myśli, że ożenię się z pierwszą lepszą panienką z możnego domu! Niedoczekanie jego, ot co! - Wyrzucił w górę opancerzone ramiona, jakby w ten sposób wyrzucić mógł z siebie kipiący w nim gniew. - Odstawię mu tak cudny dworski teatrzyk, że się nie pozbiera! I choćbym miał zostać okrzyknięty dezerterem, to wyrżnę w pień każdego, kogo za mną pośle!

- Młodzieńcze, to nie będzie konieczne…

- Nie doszłoby do tego - wszedł mu w słowo przodownik - gdybyś zgodnie z obietnicą zyskał nam szansę opuszczenia Twierdzy! Sądziłem, że misja w Adeili nią będzie, ale nie! Zapomniałeś już o tym, Magu? Czyżby wiek ćmił ci umysł?

Sędziwy mnich wyprostował się i uniósł bezwłosą głowę, hardo odwzajemniając nieprzejednany wzrok górującego nad nim zwiadowcy.

- Zapewniam, młodzieńcze – zripostował niemal szeptem - iż mój umysł nigdy nie był równie ostry jak teraz. I zważaj na ton, jakim się do mnie zwracasz, albowiem dłużej nie będę tolerował twych kaprysów, młody Niedźwiedziogrzywy. Pragniesz uciec od prawdy o swoim pochodzeniu, a robisz wszystko, by wielce się jej przyrównać. Rozumiem twój gniew, wszak ucisk rodzi frustrację, lecz nie pojmuję twojej niewiary w moje możliwości. Wszystko, co czynię, czynię z myślą o moim uczniu, jako że od niego zależy nasza przyszłość. I jest on na najlepszej drodze, by samodzielnie wywalczyć sobie rzekomą wolność. Wywalczyć ją dla was obu, gdyż bez jednego drugi nie ma szans na przetrwanie w powstającym na nowo świecie.

Doradca chwycił leżące na blacie biurka eleganckie rękawice jeździeckie i stanowczym krokiem ruszył do drzwi wyjściowych. Tracący rezon Colonell zmuszony był się odsunąć, inaczej przygarbiony człowiek taranem zepchnąłby go ze swej drogi.

Wytatuowany zwiadowca spojrzał w kierunku migoczących za oknem świateł ręcznych latarenek. Na dziedzińcu gromadziła się już niewielka drużyna, która tuż przed świtem wyruszyć miała w podróż ku włościom Marala Westermina, jednego z pobitych szlachciców wręcz palącego się, by nawiązać przyjacielskie stosunki z przywódcą Kompanii Najemnej Niedźwiedzi.

Przed świtem… Cola przeszył zimny dreszcz. Tuż przed świtem dzieją się najgorsze rzeczy.

Według powszechnie panujących w Estarionie zasad, ziemie zwyciężonych należały do zwycięzcy, co było, cóż, poniekąd sprawiedliwe. Jednakże w praktyce znajdowało to odniesienie do rzeczywistości wyłącznie na obszarach autonomicznych, niezależnych od Kodeksu Zakonu Paladynów, na mocy którego rycerz-dowódca miasta opiekuńczego - w tym przypadku Asvill - miał pełne prawo interweniować w obronie zagrożonego wasala. Zatem nagła chęć bratania się mogła być ze strony przebiegłego Westermina zmyślnym wybiegiem, pułapką mającą zamknąć w potrzasku nie tylko przywódcę najemników oraz jego doradcę, ale i pierworodnego, który w innym wypadku gotów był poprowadzić krwawą odsiecz przeciwko próbującemu szczęścia arystokracie.

Colonell liczył, że jego obawy zbyt dalece wypływają na wody ponurej fantazji. Nienawidził paladynów z całego serca, lecz przyznawał niechętnie, że nie byli to ludzie wykorzystujący podstęp. Kierowali się honorem i prędzej rzuciliby wyzwanie Twierdzy, aniżeli uczestniczyli w rzezi na ziemiach wasali. Co nie zmieniało faktu, że sam wasal mógł nająć wolne miecze i przygotować zasadzkę na niczego nie spodziewające się Niedźwiedzie.

Nie, takie myślenie nie prowadzi do niczego dobrego. Powinien dogonić Zrzędę i jeśli nie przeprosić, to przynajmniej spuścić z tonu. Staruszek niczym przecież nie zawinił.

Nie odwracając wzroku od gęstego mroku na zewnątrz, Colonell wycofał się pod drzwi. Ostatni rzut oka na pląsające w chybotliwym blasku cienie formujące oddział konnych i już przekraczał próg rozjaśnionego pochodniami korytarza, w głębi którego dojrzał oddalającego się mnicha w jednolitym stroju podróżnym. Dogonił go truchtem.

- Przepraszam Magu, nerwy mnie poniosły - zaczął cicho, równając krok z dawnym wychowawcą. - Niepokoi mnie sytuacja, w jakiej się znajdujemy. Powinniśmy zabrać ze sobą Estiego. Jego umiejętności mogą ocalić nam życie.

- Zakładasz najgorsze, Colonellu?

- Zawsze mam na uwadze wszelkie ewentualności - odparł urażony przodownik.

- Estalavanes powinien pozostać w Twierdzy, młodzieńcze. Ma do wykonania dwa zadania, którym musi podołać samodzielnie. Cokolwiek się wydarzy, poradzimy sobie.

- A co z jego mocą? Pobierałeś ją ostatnio?

Mnich zatrzymał się i wbił przenikliwe wejrzenie w malowany profil zwalniającego krok Niedźwiedziogrzywego. Młodzieniec obrócił się ku niemu, a nieme pytanie wygięło jego ciemne brwi.

- Nie musiałem, Colonellu - mruknął enigmatycznie Mag. W myślach rozważał właśnie odpowiedź na najważniejsze pytanie, jakie nie tak dawno zadał mu uczeń. - Ty już to zrobiłeś.

- Że co zrobiłem?

- Przejąłeś część mocy Estalavanesa - wyjaśnił Mag. - Wedle moich przewidywań, w drugim dniu po bitwie powinienem był pobrać jego esencję, ale ta gwałtownie zmniejszyła swój poziom. Ubiegając twe pytanie, Estalavanes nie zużywa mocy jak magowie, w związku z czym magazynuje ją w sobie i zmuszony jest oddawać nadmiar użytkownikom, ewentualnie poszukiwaczom magii.

- Skąd o tym wiesz? - Zdenerwowany zwiadowca podszedł do rozmówcy, równocześnie zniżając głos do szeptu. - Po czym to poznajesz?

- Wystarczy mi krótkotrwały dotyk, by to ocenić - odrzekł wychowawca, wspominając jak często ostatnimi razy niby przypadkiem dotykał odsłoniętej skóry ucznia czy to poklepując go po ramieniu, czy też dźwigając z desek sali ćwiczeń. - Energia tego chłopca wciąż wzrasta. Czyżby zupełnie nieświadomie odkrył sposób na pozbywanie się z organizmu nadmiaru mocy?

- Jak… jak to się przejawia? - Colowi zaschło w gardle na myśl, że przez jego ciało przeszedł ładunek mocy. Nerwowym ruchem przeczesywał włosy, aż palce spoczęły na karku. - Inaczej. Co trzeba zrobić, by przejąć czyjąś energię tajemną? I co czuje osoba, która taką energię otrzymuje?

Starzec przyjrzał się łowcy z zaciekawieniem.

- Esencję magiczną można przekazać wyłącznie poprzez bezpośredni kontakt skóry ze skórą będącą naturalną barierą utrzymującą energię w ciele magicznym. Poszukiwacze magii są w stanie wyrwać tę energię z użytkownika bez jego akceptacji, zaś użytkownicy z własnej woli potrafią oddać esencję osobom zarówno magicznym, jak i niemagicznym. Magiczni przejmują na użytek tę dawkę energii, natomiast niemagiczni… Cóż, tutaj sprawy się komplikują. Energia fizyczna neutralizuje działanie obcej energii magicznej, łączy się z nią i na drodze syntezy znika, pozostawiając po sobie wrażenie podobne zmęczeniu oraz upojeniu alkoholowemu. Im większy ładunek przyjmuje niemagiczny organizm, tym silniejsze są odczuwalne skutki uboczne tego procesu.

Wstrząśnięty Colonell przyłożył dłoń do czoła. Wpatrzony w odległy punkt zdawał się nie słuchać co mówi do niego stary mędrzec, pamięcią wracając do swojego pierwszego razu z Estim. Tak, poczuł dokładnie to, o czym mówił Zrzęda.

- Kurwa… - wycedził mało elegancko.

- Gratuluję, młodzieńcze - Mag wyminął oszołomionego kompana i przewrotnie się uśmiechając, klepnął go w osłonięty naramiennikiem bark. - Właśnie pozbyliście się najtrudniejszej przeszkody.

***

Est nie pamiętał już, kiedy ostatni raz spał sam. Jeszcze do niedawna nie wyobrażał sobie dzielenia łóżka z kimkolwiek, a teraz nieobecność Colonella odbiła się na nim niespokojnym snem. Całą noc budził się z nieokreślonym lękiem i poczuciem braku czegoś cennego. A była to dopiero pierwsza samotna noc.

Zbudził się skoro świt i wyszedł na balkon zaczerpnąć rześkiego powietrza. Żywił nadzieję, że dojrzy partnera na dziedzińcu, a ich spojrzenia spotkają się choć na moment, lecz nie dostrzegł nikogo prócz handlarzy wykładających towary na stanowiskach w cieniu bramy. Delegacja musiała wyjechać znacznie wcześniej.

Odejście bez pożegnania było dla Esta czymś nowym. I bardzo mu się ta nowość nie podobała. Nie mógł jednak obwiniać przyjaciela za to, co robił w imię powinności. Poza tym sam całkiem niedawno popełnił identyczną głupotę podyktowaną nie obowiązkiem, a egoistycznym pragnieniem ucieczki od nawarstwiających się problemów. Oraz ludzi, których dotyczyły. Jakby nie patrzeć, Colonell był na tyle uczciwym, by zostawić chociaż krótką, naprędce spisaną wiadomość.

Est westchnął z rezygnacją i przecierając powieki zawrócił do komnaty. Po co zaprzątać myśli rzeczami, na które nie miał wpływu? Musi rozplanować dzień ze szczególną starannością: uwzględnić trzy sycące posiłki, ćwiczenia rozciągające, odwiedziny w pracowni Travisa i wieczorny list do rycerza-dowódcy. Jeżeli chciał w zdrowiu, zarówno fizycznym jak i psychicznym, przetrwać ten ciężki okres, to musiał wpaść w rutynę. Mistrz i Colonell wyjechali ku dalekiemu Asvill i prędko nie wrócą. Z tą świadomością mógł się pogodzić, ale konieczne było skupienie się na czymś konkretnym oraz czasochłonnym. I pilnowanie, by nie stracić poczucia czasu.

W drodze do jadalni męczyły go już zgoła inne zmartwienia.

Po wczorajszej kolacji napisał pierwszy list i drobiazgowo omówił z mistrzem plan obejmujący rokowania z sir Aarimem Asmodeuszem. Opiekun objaśnił Estowi najistotniejsze kwestie związane z paladynami, w tym wyjątkowy talent Niebianina pozwalający mu pokonywać duże odległości w stosunkowo krótkim czasie. W mniemaniu chłopaka wszystkie umiejętności księcia Estarionu są wyjątkowe, lecz zatrzymał tę opinię dla siebie. Słuchał za to skwapliwie tego, co miał mu do przekazania nauczyciel i zapamiętywał informacje, którymi mógłby posłużyć się podczas korespondowania z rycerzem. Podejmie się szalenie ryzykownej i niebezpiecznej gry z przeciwnikiem, który osiągnął w niej biegłość, o ile nie mistrzostwo. Niemniej Mag wierzył w niego i prosił, by on sam w siebie uwierzył. Nie gniewał się na podopiecznego, opryskliwą manierę z porannych ćwiczeń usprawiedliwił natłokiem niezwykle irytujących zajęć, co półsmok przyjął z niemałą ulgą.

Sala jadalna we wczesnych godzinach porannych była prawie pusta. Zamyślony chłopak usiadł przy pierwszym lepszym stole i postawił na blacie tacę z jajecznicą, mącznymi plackami oraz kubkiem wody. Skoncentrowany na jedzeniu nie zwrócił uwagi na nieoczekiwane towarzystwo zajmujące krzesło naprzeciw niego.

Ciemnoniebieskie oczy przez dłuższą chwilę badały jego białą twarz, aż wreszcie zniecierpliwiona czarodziejka odezwała się, przyciągając wzrok półsmoka nie do końca zdającego sobie sprawę z miejsca, w którym przebywał.

- Jesteś dziś jakiś otępiały. - Przechyliła głowę, a miodowe pukle przysłoniły jej piegowaty policzek. - Czemu zostawili cię samego? To dziwne, że mistrz jedzie bez swojego ucznia.

Dziewczyna nie szukała tematu do plotkowania. W jej głosie brzmiała autentyczna troska, na którą Est nie miał ochoty odpowiadać. Ale uprzejmość wygrała z lojalnością wobec siebie samego.

- Są miejsca, w których nie powinienem się pokazywać. Jak na przykład dwór szlachecki.

- Dlaczego? Nawet jeśli jesteś jedynym uczniem doradcy? - Mała Niedźwiedzica wyglądała na coraz bardziej skonsternowaną. Sięgnęła po widelec, nie odrywając badawczego spojrzenia od przyjaciela jedzącego raczej z przyzwyczajenia aniżeli głodu. - Przecież to nie ma sensu.

- Leos, ten celowy zabieg przywódcy ma więcej sensu niż przypuszczasz - rzucił Est na wydechu. Chciał zostać sam i nie myśleć już więcej o wyjeździe mistrza, lecz nie odważył się wygarnąć tego przyjaciółce. - I to nie pierwszy raz, gdy jestem sam.

- Biedaku. Strasznie to przeżywasz.

Współczucie w jej głosie sprawiło mu ból. Est spod nieznacznie ściągniętych brwi spoglądał na piromantkę i przełykał kolejne kęsy. Nie wiedział skąd wzięło się to doznanie, ale zaczynał tracić do niej cierpliwość.

- Dam radę, Leos, dziękuję. Powiedz lepiej, jak się ma twoja reputacja. Słyszałem plotkę, jakoby Małą Niedźwiedzicę odtrącił mężczyzna. Dla mężczyzny.

Zabrzmiał odrobinę zbyt złośliwie niż pierwotnie zamierzał, lecz na dziewczynie nie zrobiło to większego wrażenia. Dojadła omlet, odłożyła sztućce i ujęła w dłonie kubek, od niechcenia rozglądając się po wielkiej sali.

- Całkiem nieźle – stwierdziła wesoło. - Od tamtej pory otrzymałam już cztery oferty od starszych adeptów, w tym jedną od dziewczyny. Twój wyskok rozsławił mnie pośród potencjalnych zalotników. A co, martwiłeś się?

Mówienie o sobie w tak bezpośredni sposób przychodziło jej z naturalną łatwością, która cechowała ród Niedźwiedziogrzywych. Est nie przyzna, że zazdrości im tego. Tak jak zazdrości im pewności siebie oraz swobody w obyciu. On nigdy taki nie będzie. I chyba nie chciał być. Sam już nie wiedział, czego chce.

- Tak, martwiłem się o ciebie. Choć z drugiej strony po kłamstewku na nasz temat należało ci się z nawiązką. - Uśmiechnął się na to beztroskie wspomnienie.

- Ja też się o ciebie martwię, Est – wyznała, kładąc drobną rączkę na jego białych palcach i podniosła się z krzesła. - Widzę, że wolałbyś posiedzieć teraz sam, a jesteś z gatunku tych zbyt miłych, żeby mi to powiedzieć. I nie zapominaj, że poza Colem masz jeszcze przyjaciółkę.

Nie zdążył odpowiedzieć, bo Leos już zebrała swoje naczynia i odeszła w kierunku kuchni. Przyglądał się jej, dopijając wodę i rozmyślał nad tym, jak bardzo przypomina brata. Faktycznie, ostatnio trochę zaniedbał tę relację. Jeżeli nie zagryzą go wyrzuty sumienia, to wkrótce ona to zrobi. Wolałby tego uniknąć, lecz nie czas na zacieśnianie więzi z krnąbrnymi dziewczętami. Miał pracę do wykonania.

***

Est położył bukłak oraz tobołek z prowiantem na ziemię obok wbitego weń drzewca. Rozejrzał się dookoła i ujrzał ciekawskich wartowników wysoko na blankach. W przypływie niezrozumiałych emocji miał chęć skinąć im na powitanie głową, wstrzymał się jednak, kiedy wyobraził sobie, jak niepoważnie by to wyglądało. Niewątpliwie jeszcze dostarczy im rozrywki, choć aktualnie było mu obojętne co o nim sądzą. Mistrz i Col mają rację, niepotrzebnie bierze do serca cudze opinie.

Przez parę oddechów wpatrywał się w pogorzelisko szacując stopień zniszczeń. Jak okiem sięgnąć kawałki pogniecionego metalu i poszarpanych skrawków garbowanych skór sterczały spomiędzy zbitych grud oraz niewielkich kopczyków niczym szczątki wraku pływające na powierzchni milczącego oceanu. Przykucnął i rozgrzebał ziemię w poszukiwaniu żyznej gleby. Aby na nią trafić, musiał wykopać głęboki dół. Wreszcie wyciągnął ubrudzone aż po bark ramię, uklęknął na skraju i zajrzał do środka. Z ukłuciem żalu stwierdził, że tylko na wierzchu prezentowało się to tak koszmarnie. Wystarczyłoby, aby ktoś przekopał zniszczoną ziemię do poziomu, który wykopał on sam i sprawa załatwiona.

Nieszczęśliwy ciężko przysiadł na piętach, wzbijając tuman tłustego kurzu. Z roztargnienia potarł twarz brudną dłonią. Obrał za cel coś, czemu każdy mógł sprostać z pomocą tak prostego narzędzia jak łopata. Znów przegrał z rzeczywistością. Porwał się z motyką na słońce, podczas gdy tym słońcem był zaledwie promyk odbity w tafli wody…

Nie pozostało mu już nic innego jak bezradnie rozłożyć ręce i paść na plecy. Usiłując opanować narastające uczucie porażki gapił się w błękitne niebo, sunące powoli kłębiaste chmury i szybujące białobrzuszki.

Wystawił się na pośmiewisko. Po wczorajszej akcji z odmierzaniem i znakowaniem obszaru dziś doszedł do wniosku, że wszystko na nic. Natura w końcu sama się odrodzi albo ktoś ją wspomoże fizyczną pracą.

Z jego gardła wydobył się żałosny dźwięk będący połączeniem wciąganego powietrza i warczenia. Wysunął przed siebie obleczoną w rękawiczkę dłoń i obracał nią z wolna przed oczami, jakby zasłaniając je przed ostrym porannym słońcem. Może nie będzie to jego klęska? A gdyby potraktować to jako próbę sił? Ogień, woda i powietrze to ekstremalnie zmienne, niestabilne żywioły skłonne do współpracy. Ziemia jest inna. W stałych odmianach zasadniczo niemożliwa do ruszenia. Kamienie, skały, góry nie są tak podatne na oddziaływanie reszty żywiołów. Nie da się ich spalić, a woda i wiatr potrzebują lat, by je chociaż ukruszyć. Nakłonienie tego opornego elementu do współdziałania, zestrojenie się z nim…

Zestrojenie.

To jest to! Absolutne zestrojenie nie wymagające kontroli. Całkowita synergia. Swobodny przepływ żywiołów przez ciało, odczuwanie otoczenia poprzez ich nurt. Zrozumienie ich. Nie może nazywać się Zaklinaczem Żywiołów, jeśli nie jest w pełni zestrojony z pierwotnymi elementami tworzącymi ten świat. O tym mówił mistrz, kiedy rozmawiali na murach: nadszedł czas, abyś zaczął doskonalić nabyte do tej pory umiejętności oraz rozwijał kolejne, jakie przyjdzie ci odkryć. Tak jest!

Zmotywowany Est poderwał się na równe nogi. Dla pełnego kontaktu z ziemią zdjął buty oraz, po naprawdę długiej chwili wahania, także czarną rękawiczkę. Jeżeli którykolwiek z gapiów na murach dojrzy rozbłyski złota… Nie, nie miało to już większego znaczenia. Nadejdzie moment, w którym świat dowie się o artefakcie, zatem uparte podtrzymywanie tej tajemnicy było zbędne.

Maleńkie złote ogniwa błysnęły w promieniach słońca i zaraz zniknęły w czarnych suchych grudach pękających i kruszących się pod najlżejszym dotykiem. Est nie miał pewności czy jego metoda odniesie spodziewany skutek, ale nic nie stało na przeszkodzie, by w dogodnym czasie zmodyfikować sposób działania. Wystarczyło tylko zacząć.

Usiadł ze skrzyżowanymi nogami w pozycji medytacyjnej. Lekko pochylony, pozwolił dłoniom swobodnie opaść na zniszczoną, pokrytą pyłem i zaschniętą krwią ziemię. Przymknął oczy, rozpoczynając żmudny proces usuwania napastliwych myśli ze swojego umysłu. Chwytał jedną po drugiej i odrzucał poza granice świadomości, a gdy została już ona zupełnie oczyszczona, ją również zamknął i odepchnął, wkraczając w pustkę podświadomości. Tak jak wzrok przyzwyczaja się do pomroki, tak i on wewnątrz siebie zaczął z czasem rejestrować wszystko wokół z perspektywy zwykłego obserwatora. Jak gdyby był sobą równocześnie na dwóch płaszczyznach; wewnątrz siebie i obok siebie.

Doznanie to niezmiennie go przerażało, gdy widział siebie siedzącego na ziemi, a następnie ciemność pełną przenikających się zmysłów; wyczuwał woń kolorów, widział odcienie zapachów, jego fizycznej powłoki dotykały emocje, a on sam smakował własne uczucia. Był murem nie do obalenia, lecz równocześnie pozostawał obnażony jak nowo narodzone dziecię. Słabsze rozumy mogły oszaleć od pomieszania zmysłów, mistrz jednak dobrze poprowadził szkolenie wybitnego ucznia. Przy wsparciu Maga Est osiągnął najwyższy poziom percepcji, dzięki czemu umiejętnie potrafił oddzielić to, co prawdziwe, od tego, co wyobrażone, czyli emocjonalnej projekcji wystawionego na bodźce ciała.

Tak jak korzenie drzewa wnikają w głąb ziemi podążając za składnikami odżywczymi, tak i on wniknął w głąb siebie. Nie wiedział dokładnie czego szuka, lecz zdecydował się to znaleźć. Ślepy, po omacku poruszał się wewnątrz siebie i wokół siebie wyłuskując najdrobniejsze niuanse, najmniejsze wibracje esencji, zmarszczki mocy. I wtedy odnalazł to, czego szukał, a czego nie znał.

Było jak światło zrodzone z cienia. Jak coś powstające z niczego. Jak próżnia wypełniona po brzegi. Zbliżał się, czuł całym sobą ten jeden jedyny punkt, do którego nigdy nie dotarł. Zapragnął tam być, zobaczyć wszystko, co się w nim mieściło. Odkryć prawdziwego siebie.

Nie tym razem.

Est szeroko otwartymi oczami wpatrywał się w ciemniejący horyzont. Mrugnął kilkakrotnie, aż zapiekły go powieki. Dłonie miał zanurzone w ziemi po nadgarstki, a plecy bolały od zbyt długiego przebywania w pochylonej pozycji, lecz nie zważał na to. Nie orientował się, dlaczego tak nagle wyszedł ze stanu medytacji. Nic go przecież nie zaalarmowało. W zasięgu wzroku i słuchu nie było żywego ducha, nie wliczając ludzi stłoczonych na murach. Coś przerwało jego połączenie z otaczającym go światem. Tylko co?

Wstał powoli, podpierając się rękami, zaraz jednak opadł bez sił na jedno kolano. Pośladki bolały od długotrwałego siedzenia. Do nóg powróciło czucie w postaci dokuczliwego mrowienia. Szybka ocena sytuacji i już zyskał pewność, że gdy on błądził wewnątrz siebie, poranek zdążył przejść w wieczór. I to by było na tyle trzymania się przyjętego rozkładu dnia...

Prowizorycznie odgrodzony obszar nie wyglądał inaczej niż przed jego dzisiejszą wizytą. Nie powinien się poddawać, to nie jest cel, który można osiągnąć w ciągu paru godzin medytacji. To nie jest zjawisko, które można zrozumieć przy pierwszym podejściu. Jutro wróci i zacznie od poszukiwania miejsca wewnątrz siebie, w którym stracił kontakt ze sferą zmysłów. Teraz musiał zadbać o własne potrzeby. I zrealizować drugi śmiały plan.

Półsmok podźwignął się chwiejnie i rozejrzał za rękawiczką.

***

Przed kolacją postanowił skorzystać z łaźni. Wpierw musiał wziąć czyste ubranie i ręczniki z sypialni, a nie spieszył się, bo i nie miał do czego. Wracając do kwatery wstąpił do pracowni, ale światło było zgaszone, tylko aparatura posykiwała cicho, obwieszczając zakończenie ostatniego eksperymentu. Travis zapewne zaszył się w swej kwaterze i spisywał obserwacje w księdze, nad którą pracował od świtu do nocy.

Pokój Esta również był dobijająco pusty: wygaszony kominek, dwie zapalone lampki przy drzwiach, zatrzaśnięty balkon, posłane łóżko, nietknięte meble. Bezruch. I przytłaczająca cisza.

Półsmok stanął na środku i uważnie obejrzał pomieszczenie. Czuł się nieswojo w tak upiornie zimnym miejscu. Nie podobał mu się widok idealnie pościelonego łóżka. Nie czuł obecności Cola ani charakterystycznego zapachu ludzkiej skóry potwierdzającego niedawne odwiedziny partnera. Jakby nigdy nie istniał, a wszystko wokół umarło. Rozpacz była tak dojmująca, że z początku Est nie umiał jej nawet nazwać.

- Jak rany, Col… Co ty mi zrobiłeś, draniu… - Udręczony szept rozpłynął się w przestrzeni, gdy chłopak podchodził do komody. - Co ty ze mną robisz… - Wyjął to, czego potrzebował i skierował kroki tam, skąd przyszedł. - I co zamierzasz ze mną zrobić…

Brak drugiej osoby znów zaczynał przepełniać go nieuzasadnionym lękiem - wytracał ledwo utrzymywane poczucie bezpieczeństwa, jakie dawało towarzystwo ulubionych ludzi. Nie pierwszy raz znalazł się w sytuacji, w której Mag i Colonell zostawili go samego, lecz ostatnim razem mógł ich przynajmniej odprowadzić wzrokiem. Wówczas realnym zagrożeniem był smok, który przyniósł zgubę zwiadowcom oraz paladynom. Teraz nawet nie wiedział, co podróżni mogą napotkać na swej drodze.

Chłopak czuł się bardziej wyobcowany niż kiedykolwiek przedtem i chociaż najemnicy traktowali go z szacunkiem, nieomal afirmacją, to jeszcze mocniej docierało do niego że jest inny, wyróżnia się, że to nie jego dom. I w końcu dosięgnęła go ta przykra świadomość. W przeciągu kilku sekund jego świat runął przy akompaniamencie ogłuszającego huku. Mury Twierdzy nie są domem. To nie cztery ściany, sufit i podłoga tworzyły podwaliny jego stabilizacji. To byli ludzie. Gdy ich zabrakło, zabrakło też tego kiełkującego uczucia przynależności do czegoś większego. Do rodziny.

Drzwi trzasnęły, aż futryny zadrżały w kamiennych ścianach, ale Est kompletnie się tym nie przejął. Dotychczas sądził, że poradzi sobie z tak długą rozłąką. Teraz nie był już tego taki pewien.

***

W łaźni zachowywał się całkiem zwyczajnie, aczkolwiek biorąc pod uwagę jego lęk przed innymi, było to zachowanie raczej nietypowe. Spłukał z siebie brud pod ciepłą kaskadą wody i owinięty wokół bioder ręcznikiem zszedł wydrążonym korytarzem na poziom basenów, nie bacząc na bezwstydnie roznegliżowanych mieszkańców Twierdzy. Koniec końców byli to sami mężczyźni, czarodziejki bowiem korzystały z balii kąpielowej na piętrze mieszkalnym wieży. Mało która była na tyle odważna - lub zdesperowana - by zapuścić się na dół, ryzykując spotkanie z dokazującymi golusieńkimi mężczyznami.

Niespełna tuzin najemnych oraz magów wypoczywało w płytszej części jednego z basenów i dyskutowało żywo. Wyglądali, jakby się kłócili, lecz uśmiechy na zarośniętych obliczach wojaków zdradzały pozytywne nastawienie do tematu. Półsmokowi wydawało się, że to ta sama grupka, którą często widywał w jadalni, wieloletni przyjaciele nie dbający o takie banały jak podziały klasowe. Pech chciał, że zajmowali akurat jego ulubiony basen. Z nietęgą miną prześlizgnął się obok nich, by usiąść dalej, tam, gdzie woda była najgłębsza.

Zanurzając się po brodę w obmywającym skórę cieple, wygodniej rozsiadł się na szorstkim kamiennym występie. Brudne bandaże nasiąkły wodą, ale szwy trzymały i nie było konieczności zachodzenia do świątyni, sam je wymieni w zaciszu komnaty. Czuł, że jest obserwowany. Byłby zignorował to odczucie, gdyby drgających uszu nie dobiegły niosące się echem zaproszenia z przeciwnego krańca parującego zbiornika.

Nie było takiej opcji. Nie chciał przebywać tak blisko ludzi, toteż grzecznie odmówił wzięcia udziału w rozmowie, tłumacząc się rychłymi obowiązkami. Obiecał im jednak, iż przy kolejnej okazji z ochotą przyłączy się do tak wesołego towarzystwa, mimo że wcale nie planował takiego biegu wydarzeń. Następnym razem przyjdzie zażyć kąpieli nocą, kiedy warownia pogrążona będzie we śnie.

Żeby nie wyjść na kłamcę opluskał się pospiesznie, utyskując, że nie może pozwolić sobie na dłuższy relaks. Przez cały doczesny pobyt w Twierdzy myślał, że gdy tylko ludzie staną mu się przychylniejsi, to zdoła nawiązać z nimi choć szczątkowy kontakt. Nic bardziej mylnego. Ich zainteresowanie zaczynało go przerażać. Co prawda w usposobieniu najemnych nie zauważał niczego, co świadczyłoby o ich niechęci, złośliwości czy odrazie. Nie wyglądali na wzburzonych jego osobą, nie obchodziło ich co i z kim robi biały elf w wolnym czasie. Nie bali się go, wręcz namawiali do zajęcia miejsca wśród nich. Traktowali go jak swojego, lecz on nie przestanie stronić od towarzystwa. Głęboko zakorzeniona uraza była zbyt silna. Już zawsze będzie odludkiem nie widzącym celu w zmuszaniu się do zmiany raz przyjętej metody postępowania. I tak niebawem opuści Twierdzę. Lekkomyślnym byłoby angażowanie się w nowe relacje.

Z tymi refleksjami pożegnał radosną kompanię i urękawicznioną dłonią podtrzymując namokły, zsuwający się z bioder ręcznik, ruszył w drogę powrotną do przebieralni. Poniekąd żałował, że nie przyjął zaproszenia. Chyba to jego zamartwianie się było nader przesadne...

***

Po zjedzonej w samotności kolacji został już ostatni punkt w harmonogramie Esta. Olbrzymi puchacz cierpliwie czyścił pióra na zewnętrznym parapecie gabinetu. W skórzanym cylindrze przytroczonym do jego nogi spoczywała przesyłka adresowana do Zaklinacza Żywiołów. Sowa nie wzbudziła niczyich podejrzeń, ponieważ zamieszkujące Smoczą Puszczę nocne ptaki często przylatywały do Twierdzy na polowanie, jako że myszy i szczurów było tu pod dostatkiem. Szczególnie że Złowieszczy Niedźwiedź obsesyjnie nie znosił kotów i kazał przepędzać lub zabijać wszystkie przybłędy pojawiające się w murach jego warowni. Podobnie rzecz miała się z psami, chociaż te nie wędrowały tak daleko od siedzib ludzkich.

Grzechocząc lakierowanym pudełkiem z siarkowymi patyczkami Est zgodnie ze zwyczajem zapalił knot stojącej na biurku mistrza świecy i otworzył na oścież okno. Dumny ptak odruchowo wysunął ku niemu nóżkę z listem. Kiedy chłopak wyjął przesyłkę i wycofał się w głąb gabinetu, puchacz przeskoczył na zawalony dokumentami wewnętrzny parapet, z którego przefrunął na oparcie jednego z foteli, strącając sterówkami kilka raportów.

Est nawet nie usiadł. Niecierpliwym ruchem rozwinął rulon i przebiegł spojrzeniem po eleganckich literach. Ze zmarszczonymi brwiami przeczytał treść, a potem kolejny raz, usiłując wychwycić ukryty sens zapisanych zdań, odczytać coś konkretnego między wierszami, co było zadaniem trudnym i wymagającym.

Rycerz-dowódca miasta garnizonowego Adeila nie wyrażał zaskoczenia zmianą korespondenta. Estowi przez myśl przemknęło, że prawdopodobnie i to paladyn przewidział: Zaklinacz Żywiołów wziął wreszcie sprawy w swoje ręce lub też Mag na to przyzwolił, ustępując pola także na drodze wymiany korespondencji. W każdym razie sir Aarim nie przesłał wyrazów zdumienia, a od razu przeszedł do rzeczy przyjmując jego kapitulację i przystając na rozważenie warunków, jakie białoskóry najemnik zamierzał wystosować w dalszej wiadomości.

Zamyślony półsmok popatrzył na sowę śledzącą go wielkimi, okrągłymi ślepiami. Nie takiej odpowiedzi się spodziewał. W ogóle się nie spodziewał, że sir Aarim wda się w polemikę ze zwykłym najemnikiem, lecz kierunek, jaki obrała ich poufna rozmowa, był niezwykle intrygujący. Otwierała przed Estem szeroki wachlarz możliwości, musiał tylko odpowiednio to rozegrać.

Usiadł więc na solidnym krześle mistrza, odłożył pismo na blat biurka i zebrał przybory do pisania, wprawiając płomyk świecy w delikatne drgania. Zastanawiał się, jak sformułować wspomniane warunki, by nie zabrzmiały poufale. I rozpaczliwie. Długo dobierał słowa, a gdy układająca się w głowie treść nabrała logicznego brzmienia, przelał ją na papier groteskowym, kanciastym pismem.

Kiedy skończył, odczekał do wyschnięcia inkaustu, po czym dla pewności przeczytał swoje dzieło jeszcze dwa razy. Z bijącym mocno sercem zwinął kartkę papieru w rulon. Nie używał pieczęci Niedźwiedzia. To była jego prywatna poczta.

Zobaczywszy w ręce elfa zwinięty list, ptasi posłaniec usłużnie podstawił szponiastą nogę i pozwolił schować go do pojemnika. Puchacz wciąż jednak nie odlatywał, tylko wpatrywał się w niego natarczywie. Est przypomniał sobie, że mistrz specjalnie na tę okoliczność przygotował niewielką klatkę z dwoma szczurami pod jednym z regałów napominając, by poił je i karmił pod jego nieobecność. Chłopak z żalem wyciągnął jednego z brązowo-szarych gryzoni. Zwierzątko ciekawsko poruszało różowym noskiem, spokojne w delikatnych, łaskotanych długimi wibrysami dłoniach półsmoka. Est miał rękę do zwierząt, również tych dzikich, w czym utwierdził się nie tylko podczas opiekowania się końmi w stajni, ale też w trakcie przeprowadzania eksperymentów na szczurach Travisa. Czarne paciorki z ufnością patrzyły w jasnozielone kocie oczy, aż chłopaka ścisnęło w dołku na myśl o tym, co zaraz się zdarzy. Nie powinien tak intensywnie tego przeżywać, jako że naturalny cykl życia objawiał się właśnie w ten sposób. Sam jadał mięso, w którym zresztą się lubował. Różnica polegała na tym, że to nie on zabijał zwierzęta.

Nie dane mu było wycofać się z zamiaru opłacenia posłańca - usatysfakcjonowana sowa rozłożyła skrzydła i wzbijając się do lotu pochwyciła zapłatę w zakrzywione szpony. Szczur nawet nie pisnął, gdy trzepocząc skulonymi skrzydłami przecięła gabinet, rozrzucając wszędzie pojedyncze arkusze pergaminu. Puchacz wzniósł się ku zasnutemu obłokami nocnemu niebu, gdzie stał się ledwie zauważalnym punktem pośród ciemności.

Est zapatrzył się na tarczę księżyca znikającą za chmurami. Zamknął okno nie mając pojęcia co przyniesie kolejny dzień zmagań z księciem Estarionu, nieposłusznym żywiołem i samym sobą. Uprzątnął bałagan, jaki zrobił na blacie biurka, zabrał list od sir Aarima i zgasiwszy dmuchnięciem świecę wyszedł z gabinetu. Nie wierzył we Wszechmocnych, jednakże w tym momencie gorąco pragnął, by którykolwiek z nich usłyszał i spełnił jego modlitwy. Tylko to mogło go teraz uratować.